Κατά τη διάρκεια της Β΄ Τουρκοκρατίας, μετά το 1715, στην Πελοπόννησο διαμορφώθηκε ένα σταθερό εμπορικό και οδικό δίκτυο, το οποίο ανταποκρινόταν στις αυξημένες ανάγκες της ακμάζουσας υπαίθρου. Σε αυτή την περίοδο εντάσσεται και η κατασκευή του πέτρινου γεφυριού κοντά στο χωριό Ατσίχολος, πάνω στον ποταμό Λούσιο. Το γεφύρι, μονότοξο, επιβλητικό, με ισλαμίζοντα χαρακτηριστικά και οξυκόρυφη καμάρα, εξυπηρετούσε τον οδικό άξονα Καρύταινας – Μεγαλόπολης και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής των Λαγκαδινών μαστόρων, περίφημων τεχνιτών της πέτρας με ιδιαίτερη γνώση της λαϊκής μηχανικής. Τέτοιου είδους κατασκευές δεν ήταν μόνο τεχνικά κατορθώματα· συνέβαλαν αποφασιστικά στη σύνδεση περιοχών και στη διευκόλυνση της κυκλοφορίας ανθρώπων, κοπαδιών και εμπορευμάτων. Ιδιαίτερη σημασία κατά την ανέγερση των γεφυριών δινόταν στην προσαρμογή τους στο φυσικό ανάγλυφο του εδάφους. Οι μάστορες μελετούσαν προσεκτικά τη μορφολογία του ποταμού και φρόντιζαν για την ενίσχυση των άκρων του γεφυριού, τα οποία στήριζαν το βάρος του τοξωτού τμήματος και εξασφάλιζαν τη στατικότητα του έργου.